Flying Legends 2009

Inleiding

Donderdag 10 juli, 15.47h. Ik kijk vluchtig op mijn horloge terwijl ik de aankopen van mijn klant, een ouder dametje, van het ene winkelkarretje in het andere leg. Nog dertien minuten en mijn werk zit erop voor vandaag. Morgen vertrek ik eindelijk naar Engeland. Ik heb deze week wat langer moeten werken om mijn aantal uren te hebben deze week als jobstudent, maar ik heb het er graag voor over. ’s Avonds val ik, vermoeid als ik ben, snel in slaap.

Vrijdagochtend, vroeg, vertrekken we met de auto richting Calais. De automatische versnellingsbak en cruise control van de Volkswagen maken het gedeelte dat ik rijd, tot aan Calais, een stuk makkelijker. In Calais schuiven we aan en shortly thereafter, we’re in good old England. Eindelijk! Na een paar uur rijden zetten we uiteindelijk zelf voet op Engelse bodem in Bedfordshire, een graafschap ten westen van dat van Cambridge en Duxford. We installeren ons in de comfortabele B&B, de Highfield Farm, in Sandy, die op een dertigtal mijl en veertig minuten rijden van de site van IWM Duxford ligt.

Arrival at the site.

Zaterdagochtend, 06.45 AM GMT. Ondanks het vroege uur ben ik klaar wakker en kijk een laatste keer na of ik het reserve geheugenkaartje en batterij in mijn tas, waar ook mijn lens in zit, heb gelegd; ik neem geen risico’s. Ik geniet van mijn ontbijt in de wetenschap dat mij een van ‘werelds beste airshows te wachten staat, en dat gedurende twee dagen. Ik laad voorzichtig alles in de kofferbak van de auto en we vertrekken. Toen ik opstond regende het licht en de uitbater van de B&B vertelt me met een droef gezicht dat ondanks het feit dat het juli is, de BBC meldt dat het vandaag de hele dag zou regenen. Tijdens de autorit verbetert het weer niet. Het prachtige landschap kan me ondertussen nog niet bekoren. Bloody hell, the weather in England is as unpredictable as one says…Gelukkig leidt de GPS ons meteen naar het juiste terrein en meteen bij de ingang waar normaal het personeel van het museum zelf binnen gaat. Ik neem mijn materiaal uit de auto en vraag aan een traffic marshal of ik via die ingang binnen kan aangezien ik word aanzien als pers/media
Mijn vraag wordt gelukkig positief beantwoord. Ik loop snel binnen en meld me zoals gevraagd aan de receptie, gepakt en gezakt als ik ben. Na een telefoontje weet de receptioniste wie ik ben en waar ik moet zijn. Ze toont me de plaats van het Media Centre op het terrein; “It’s next to the control tower. Just look for the tower and you’ll get there.”. Als een piloot van een bommenwerper, die zijn doelen te zien krijgt tijdens een briefing – zo voel ik me. Dan valt me pas op hoe groot het domein is. Ik bedank haar en stap verder richting het media centre. Na een minuutje of drie gestapt te hebben kijk ik rond en zie nergens iets dat boven de hangars – die trouwens mooi bewaard zijn, nog net zoals in de oorlog – uitsteekt. Dan schiet het me te binnen dat dit tenslotte geen luchthaven is zoals we er zoveel zien, maar dat de controletoren nog is zoals vroeger en geen meter of dertig hoog…
Nu zie ik eindelijk de toren en de aanpalende tent van het Media Centre. Ik stap binnen en krijg meteen een mooi pakketje met het programma, mijn media badge die mij identificeert voor het personeel, een flyer en een mooi boekje met interviews en achtergrondinformatie over de show, de piloten, en dergelijke meer. Ik bedank Ms Gabriela Obluda en haar collega Ms Esther Blaine voor hun vriendelijke hulp, kijk wanneer de press call is voor de Fury en loop naar buiten. Aan de Bravo gate vraag ik of de flightline walk op geplande uur zal starten; daar verwijst men mij door naar de Charlie gate. Gezien de rij mensen wacht ik nog even en kijk rond langs de diverse tenten. Ondanks het vroege uur is het al druk, met re-enactors die overal rondlopen en houders van een stand met talloze etenswaren – frieten, hamburgers, hotdogs, you name it – en uiteraard de traditionele dingen zoals de shop van het Imperial War Museum, The Friends of The Fighter Collection en een fotograaf met een prachtige kalender, die ik me ’s zondags aanschaf. Het is geen goedkope kalender van vijf pond, maar de foto’s zijn prachtig en hij is voor zestien maanden in plaats van twaalf, dus…

Na een vijfentwintig minuutjes wachten gaat de flightline walk open. Een zwaar geladen eenzame fotograaf wurmt zich van tussen een mensenmassa, gewapend met een badge met ‘media’ erop….

Ik fotografeer de Mustangs en merk dat de regen het me zo goed als onmogelijk maakt om foto’s te maken van de static display zonder regendruppels te krijgen op m’n lens. Vermits mijn camera geen Nikon D3X is met een weerbestendige lens en niet
waterdicht is, loop ik verder en kijk naar de B-17.


The Pink Lady.© Joris Van den Berghe


© Joris Van den Berghe

Op dat moment trilt mijn gsm in mijn broekzak. Guus vraagt waar ik nu sta. Bij de Flying Fortress…but, considered the fact there were at least two, three if you count in one machine in the American Air Museum, maakt hem dat niet veel wijzer. Als ik hem even later zie is er maar één onderwerp tussen mij en zijn metgezellen; het weer…

Fericious Frankie
© Joris Van den Berghe
Have you ever wondered why they called this machine the Butcher Bird ?
© Joris Van den Berghe

Gut, na het fotograferen in de regen opgegeven te hebben begeef ik me naar het media centre. Er is immers een fotosessie gepland met de Hawker (Sea) Furies. Dit, vergezeld van de muziek die op de achtergrond wordt gespeeld – Glenn Miller en the Andrews Sisters, dat genre – maakt dat het een total experience is. Je wordt als het ware ondergedompeld in de sfeer die er hangt. Daar ontvang ik een high visibility vest zoals het heet in het Engels – een fluo vestje dus. Vergezeld van een hoop Tsjechische fotografen – ik verbaas me ondertussen over hun uitrusting vermits één van hen losjes met een Canon EOS 1Ds Mark III, met lens voor de static blijkbaar, rondloopt alsof het speelgoed is en een Canon 50D met 100-400 USM L IS zal gebruiken voor de flying display, zo schijnt het me toe – begeef ik me naar de flight line. Ook een andere collega fotograaf beschikt over hetzelfde toestel. Een paar anderen, – waaronder een vrouw – gebruiken ook een Nikon met toepasselijke lens, ter grootte van een bazooka waar het Russische leger jaloers op zou zijn. We lopen door de mensen die op de flightline rondwandelen.

Hawker Fury copy&; Joris Van den Berghe

© Joris Van den Berghe

De Spitfire met de Rolls-Royce Griffon, 2050 pk, één van de latere ‘marks’ van dit type. © Joris Van den Berghe

One of the Hurricanes.© Joris Van den Berghe
De Morane-Saulnier MS.406 in het kleurenschema van de l’Armée de l’Air.
© Joris Van den Berghe

De Hawker H-75, één van de voorlopers van de P-40 die we hier ook zagen. © Joris Van den Berghe
De nakomeling van bovenstaande…the P-40!
© Joris Van den Berghe

Ondertussen is gelukkig het weer opgeklaard en komt er een waterig zonnetje tevoorschijn tussen de wolken. De Furies en de Beechcraft worden in verschillende hoeken vastgelegd.


© Joris Van den Berghe

Na een minuutje of tien is de fotosessie gedaan. Ik ga terug naar het media centre, bedank nogmaals voor de hulp en loop snel naar de uiterste hoek waar het publiek is toegelaten. Na een paar keer rondvragen zie ik de press enclosure.


© Joris Van den Berghe

Tot mijn teleurstelling zijn er geen stoeltjes. Het wordt dus de hele dag recht staan.Ik kom er als tweede aan – de enige andere fotograaf in de press enclosure is iemand van AirTeamImages uit Southampton.

Eén van de eerste foto’s vanuit de press enclosure. Met deze Dragon Rapide worden luchtdopen gegeven.
© Joris Van den Berghe

Die naam (AirTeamImages) klonk me bekend in de oren vanop Airliners.net en daar feliciteer ik hem dan ook mee. Ik vergeet wel echter zijn naam te vragen. Ook hij beschikt over een Canon met een lens om-u-tegen-te-zeggen. Wanneer ik mijn oranje doos, waar het etui met de lens inzit, bovenhaal, laat dé vraag onder serieuze (kuch) fotografen niet lang op zich wachten. ” Hey, which lens is that ? “. Vervolgens ontspint een gezellige babbel over het gebruik van sluitersnelheden (shutter speeds), diafragma (aperture), lenzen, brandpuntsafstanden, etc. De AirTeamImages fotograaf beantwoordt mijn opmerking over het feit dat we alleen zijn…”They’ll come, don’t worry!”
Na een tijdje wordt de press enclosure overspoeld door de immer aanwezige Tsjechen, gevolgd door een Nederlander (de enige die ik daar in de press enclosure zag, eigenlijk) en een paar Amerikanen plus de ‘watchdog’ van dienst, zullen we maar zeggen. Hij maakte de Tsjechen erop attent dat ze conform de regels van de media accreditatie – wat hadden ze dat goed gelezen! – er geen ladders mochten gebruikt worden. Iedereen gelijk voor de wet. Op het moment dat de show opent is de zon al redelijk en valt het weer beter mee dan ik had kunnen hopen.

Let the show begin!

De Flying Legends show heeft plaats op Britse bodem en in het Britse luchtruim…dus krijgen die in zekere zin voorrang. Alles wat Brits is en onder de classificatie ‘fighter’ valt wordt de lucht ingestuurd.

De Hundert Neunzig. © Joris Van den Berghe

De eerste Spitfire gaat de lucht in.
© Joris Van den Berghe

Daaronder vallen alle Spitfires…en hun symbolische tegenhangers en collega’s; de Messerschmitt one-oh-nine, in werkelijkheid een Spaanse versie, de HA-1112 Buchon en de Focke Wulf, de Hundert Neunzig en de Mustangs.

De Spit van het Hyderabad squadron, No.110 Sqn RAF. © Joris Van den Berghe

All ready for take-off.© Joris Van den Berghe

De Warhawk, de P-40 – helaas niet in het schitterende kleurenschema met de haaienbek van No. 112 Squadron RAF – gaat niet de lucht in. Dit is immers een soort ‘strijd’ der titanen. De P-40 heeft dan wel een P voor Pursuit in zijn aanduiding staan, maar veel actie zag de P-40 niet in West-Europa als pure jager, alleen als grondaanvalsjager & jachtbommenwerper. De toestellen komen recht voor ons om dan de taxiway op te draaien. Eén van de Mustangs geeft een beetje meer gas om verder te taxiën en ja hoor…dat klein beetje meer power van een Packard Merlin van 1490 pk, dat voel je! Mijn bloed stroomt voelbaar sneller door mijn aderen, zelfs al is de Mustang verre van mijn favoriete jager…


© Joris Van den Berghe

De geur van het verse gras is ondertussen verdwenen en vervangen door – sommigen horen het niet graag – de zalige geur van Avgas en olie. Elk toestel doet ofwel in formatie met één of meerdere gelijkaardige toestellen een fly-by.

Een replica van operatie Bodenplatte in januari 1945 ?
© Joris Van den Berghe

De ‘bad guys’ doen het uiteraard iets spectaculairder dan de Spit’s & Mustangs…een roll op lage hoogte, een low pass alsof het een aanval tijdens operatie Bodenplatte betreft door een Focke Wulf…


The Focke Wulf. © Joris Van den Berghe

Als je zo’n toestel op zo’n hoogte met zo’n snelheid zo vlakbij je ziet, dat geeft gewoon dé kick van je leven. Nu al voel ik dat dit me meer waard is dan honderd keer gaan spotten op een luchthaven waar alleen airliners komen. De toestellen komen terug binnen.

Coming in to land.
© Joris Van den Berghe

Een standaard traffic pattern is méér dan genoeg, en er wordt dan ook geland met een minimum aan tussenruimte, de ene slechts een paar seconden na de andere.


De Nederlandse Spitfire trainer. © Joris Van den Berghe

Wat me ook meteen opviel is dat ondanks dat de ‘Buchon’ slechts na de oorlog is geproduceerd, het geen Galland hood heeft, geen glazen kap uit één stuk.


© Joris Van den Berghe

Dit werd in de 109G-10 versie, één van de laatste versies (de ‘Gustav’) geïntroduceerd en het ontwerp is gebaseerd op de G-6, één van de vroegere varianten. Je zou als Spanjaard toch eerder een gemakkelijke Galland hood installeren dan een hoop traliewerk zoals vroeger. In die tijd – we spreken 1954 ondertussen! – was het immers al een standaard op jagers in West-Europa, lijkt me.


De Buchon. © Joris Van den Berghe

Ready to rumble.© Joris Van den Berghe


You’ve never seen the butt of a B-25, have you ? © Joris Van den Berghe

Ondertussen zijn de B-25 Mitchells al opgestegen en blijven de Mustangs met hun grote brandstoftanks in de lucht.


© Joris Van den Berghe

Links van me hoor ik ook een andere motor starten…een onbekend geluid. Ik kijk naar links en zie een neus zonder oliekoeler naar me gericht.

Een citaat uit een boek flitst door me heen…een Luftwaffe instructie van aan het Oostfront.

Ga geen luchtgevechten aan met Yakovlev jagers zonder oliekoeler onder de neus.

De Yak-3, bekend van het Normandie-Niemen escadre de chasse, taxiet tot vlak bij ons.


© Joris Van den Berghe

De registratie is uiteraard passend…


© Joris Van den Berghe


© Joris Van den Berghe

Op vrijwel hetzelfde moment passeren ons drie Mustangs in een dichte formatie. En zo gaat het verder. The Flying Legends is quite unlike any other airshow you’ve attended: there are aircraft in the air whenever you look up to the skies…
Even later taxiet een andere Yak vanop de flight line richting runway. Het toestel houdt halt voor ons, zoals andere toestellen nog zullen doen, alsof ze ons een fotoshoot willen aanbieden met het toestel. De camera’s klikken gewillig foto na foto richting geheugenkaart. De B-25’s en de P-40 die ondertussen ook het luchtruim heeft gekozen, passeren.


De andere Yak. De Tsjechen zaten een beetje in de weg voor een degelijke taxi-foto, helaas…© Joris Van den Berghe

Het gezamenlijke geluid van zeven motoren doet me opschrikken en ik draai me met lens en camera in de aanslag richting B-25’s wanneer ik zie dat ook in the meantime de Mustangs hun nadering inzetten.


© Joris Van den Berghe

Het wordt een keerpunt op fotografisch vlak wanneer ik besef hoe moeilijk het is om zo’n airshow te fotograferen…je moet keuzes maken: fotografeer ik de landende Mustang of de B-25’s ? Ik probeer beide!


© Joris Van den Berghe

De Tsjech naast me maakt met zijn 50D een haarscherpe foto, zijn schermpje staat nog aan en dat schijnt hij niet door te hebben. Ik kijk snel naar het schermpje en zie 1/1000 als sluitersnelheid staan…ik zucht diep en draai me terug naar de lucht, waar de B-25’s achter elkaar komen aangevlogen. Op één bepaald punt concentreren de piloten zich en one by one, they bank to the right and break the loose formation.De B-25’s vormen terug een formatie terwijl de P-40 een roll uitvoert boven het veld. Even later komen de B-25’s weer achter elkaar aanvliegen, evenwijdig met de baan. De P-40 passeert nogmaals terwijl de Yaks zich klaar maken voor hun deel van de show. Even later landt al het Amerikaanse oorlogsgeweld en komen de Yaks in actie.


© Joris Van den Berghe

Als ik ze dichter bekijk door mijn lens merk ik op hoe prachtig deze toestellen qua ontwerp zijn.


© Joris Van den Berghe

De Yaks doen hun passes individueel om vervolgens de lucht boven het terrein over te leveren aan The Aerostars Team met hun Yak-52TW, die eigenlijk gelijkaardig is aan de Yak-18. Deze performante toestellen uit het Britse team worden vergezeld van een toestel dat ik eerst identificeer als een Zlin – van ver leek het er goed op, maar het blijkt een Su-29 te zijn.


© Joris Van den Berghe


© Joris Van den Berghe

Dit prachtige toestelletje schijnt me ook heerlijk toe om te vliegen…


© Joris Van den Berghe

Terwijl de Aerostars hun show geven – dat onder meer het kruisen van twee toestellen in de lucht inhoudt, zoals nog teams dat doen – in de dichte formatie die hun eigen schijnt, landen de twee Yak-3’s en taxiën de Sea Furies richting taxiway.


© Joris Van den Berghe

Ik had de eer (en het genoegen) om naast één van deze prachtige machines te kunnen staan en dit zijn geen kleine dingen. Zo’n gestalte, pure aerodynamica, gecombineerd met een motor van meer dan 2000 pk…wow!.
Het volgende thema is naval aviation. Dat houdt in dat de Skyraiders en Seafires ook het luchtruim kiezen.


© Joris Van den Berghe

De Sea Furies razen voorbij aan een snelheid die je gebruikelijk met een jet associeert…


© Joris Van den Berghe


© Joris Van den Berghe

Nadat de Sea Furies alleen in het luchtruim zijn overgebleven, dat wil zeggen na het nummer van de Seafires en Skyraiders, geven ze een show die niemand zal vergeten.


© Joris Van den Berghe
De Seafire. © Joris Van den Berghe

De Sea Fury op volle snelheid. © Joris Van den Berghe

Snelheden die ervoor werden gehaald worden gebroken, zo lijkt het. I’m not surprised these things are mostly to be found at Reno in Nevada, USA these days…Dan is het tijd voor American Air Power. De Wright Cyclone motoren van 1200 pk elk, dus meer dan 4000 pk (:glee:) in totaal van de B-17 starten luidruchtig…


© Joris Van den Berghe

De Mustangs zijn klaar en de Flying Fortress van de Franse organisatie Association Fortresse Toujours Volant en France gaat naar de runway. Gestadig blijft ze daar staan, als een echte dame die op een danspartner wacht. Eigenlijk had er een B-24 moeten bij zijn…” La Pink Lady vous attend, Monsieur! “.


© Joris Van den Berghe

De Sea Furies landen op het welkome asfalt van de runway op Duxford Airfield. De piloten moeten uitgeput zijn na zo’n display met zoveel G’s waar één kleine inschattingsfout fataal kan zijn.
De Mustangs komen een paar maal na elkaar voorbij op volle snelheid.
Terwijl zij een bocht inzetten gaat het Flying Fortress de lucht in…


© Joris Van den Berghe

En dan komt de grootste machine van de dag, gracieus als ze is, voorbij. Ze is verrassend wendbaar voor een toestel van zo’n gewicht, grootte en afmetingen.


© Joris Van den Berghe

Na een paar passes om de fotografen en fans de kans te geven het toestel goed te bekijken en vast te leggen, strijkt ze terug neer.


© Joris Van den Berghe

Ik hou het toestel vast tot ze de grond raakt. De Fransen zetten haar zeer mooi aan de grond met de moeilijkere tailwheel-first landingsmethode, zo getuigt een foto vanop dat moment.
Dan komt er een tegenstelling. Van groot naar klein. Jawel, de J-3 Cubs zijn de lucht in gegaan.


© Joris Van den Berghe

Het ‘lawaai’ – ik wed dat de gemiddelde auto meer lawaai maakt dat een J-3 – werd overstemd door de B-17, zoals te verwachten viel. Terwijl deze bochten maken zoals geen ander een korte bocht kan maken, en cirkelen boven het terrein, taxiet de Bf-108 Taifun, made by Messerschmitt rustig, gevolgd door even later de ‘Tante Ju’, de Junkers…Two timeless classics.

De Taifun, de Bf-108.
© Joris Van den Berghe

Terwijl deze klaar staan is de Lancaster van de Battle of Britain Memorial Flight dichterbij gekomen en scheert ze over. Deze reus lijkt primitiever dan de B-17 maar wel oppermachtig.

De BBMF Lancaster.
© Joris Van den Berghe

Waar de B-17 een echte verfijnde lady uit Washington lijkt, is de Lancaster eerder een soort Goliath. De spreekwoordelijke Goliath versus David dan, maar dan wel eentje waar Goliath eerder zou winnen dan Duitse Davids van vroeger. Dit is pure, brute kracht. Als een Britse uppercut die ineens uit het niets komt, verrast de Lancaster ons keer op keer met haar display. Een beest van een machine – je krijgt kippenvel vanaf het moment dat je dat silhouet op je af ziet vliegen.
De Taifun taxiet op het gras terwijl de oude Tante Ju naar de runway taxiet, aangedreven door de drie BMW-motoren en daar blijft staan. De ‘Lanc’ doet weer een fly-by, maar dan dirty; met landingsgestel uitgelaten en de flaps gedeeltelijk naar beneden.


© Joris Van den Berghe

Nu de Lancaster terug naar huis keert komen de Duitsers in actie. Dit zijn toestellen van Lufthansa Traditionsflug en ze worden dan ook magistraal voorgevlogen. Beide toestellen zijn ook een pracht in het zonlicht om te bewonderen – het oog wil ook wat!


© Joris Van den Berghe


© Joris Van den Berghe

Zometeen is het tijd voor twee Britten…De Lysander, onder ons aviation-nuts beter bekend als de ‘Lissie’ of ‘Lizzie’, afhankelijk welke bron je consulteert, en de Gloster Gladiator.

De Gladiator en de Lissie/Lizzie in formatie.
© Joris Van den Berghe

De Lysander, made by Westland.
© Joris Van den Berghe

De ene in het pikzwarte kleurenschema dat men gebruikte om geheime agenten in het bezet gebied, de andere in het standaard kleurenschema van de RAF in die tijd.

De Gladiator.
© Joris Van den Berghe

We krijgen eindelijk de kans om te zien hoe geschikt de Lissie/Lizzie echt was voor haar geheime missies…STOL like not a single other aircraft can.

De DC-3 was in zijn tijd uniek – the world’s first moneymaking airliner. En jawel, dit toestel komt ook tevoorschijn vanop de flightline en wanneer ze ineens draait met haar derrière in een blinkende jurk, schittert de zon zoals nooit tevoren. Bare metal! De Noren vinden het blijkbaar leuk om, zoals al de andere grapjassen onder de piloten, het ons even moeilijk te maken om te fotograferen…ik kan me de meter van de manifold pressure in de cockpit al voorstellen, die gaat mooi omhoog, en hoe!


© Joris Van den Berghe


© Joris Van den Berghe

We krijgen even ‘verkoeling’ van de motoren, tot het moment dat er even een korte bocht wordt genomen.


© Joris Van den Berghe

Ondertussen scheert een eenzaam paar Hurricanes over. Bijna gaat er een eenzame traan van ontroering over mijn wang, uit respect voor deze toestellen. Velen stierven aan boord van deze Hurricanes, gelukkig kwamen er ook terug…

Wanneer deze uit het luchtruim verdwenen zijn zijn het de Oberursel (jawel, u leest het goed) motoren van 110 paardekrachten van de Dreideckers die het luchtruim onveilig maken voor vogels en ander vliegend materieel, zoals de Nieuport.

De Dreidecker. Let op de rook om de gesimuleerde ‘kill’ van de Nieuport uit te beelden.
© Joris Van den Berghe

Beide toestellen zijn aan elkaar gewaagd in dit opgezette dogfight, hun topsnelheid is respectievelijk 164 en 165 km/h…


© Joris Van den Berghe

De Nieuport. Aces zoals ‘Billy’ Bishop vlogen hiermee en scoorden talrijke overwinningen.
© Joris Van den Berghe

Op het moment dat dit afgelopen is (prachtig om te zien uiteraard, dit zijn unieke toestellen die zelden op andere plaatsen in de wereld te zien zijn!) is het tijd voor onze Douglas Commercial en de Beech Staggerwing, in een militaire context gekend als de YC-43 Traveller…


© Joris Van den Berghe


© Joris Van den Berghe


© Joris Van den Berghe

Deze geven een display waar zowel iedereen van de fotografen als het publiek in het algemeen enorm van geniet. Eenmaal ook deze toestellen terug uit hun element zijn start le moment suprême: de Balbo!

Balbo

De Balbo is tegenwoordig een aanduiding in de luchtvaartwereld om een grote formatie toestellen aan te duiden. In de jaren 1930 en 1940 werd deze term veel meer gebruikt dan nu, alhoewel ze terug terrein wint. En waar ligt de oorsprong van deze term nu ? Italo Balbo was een Italiaanse fascist en lid van de Zwarthemden, die in 1933 een formatie Savoia-Marchetti S.55 watervliegtuigen over de Atlantische Oceaan leidde. Hij werd tot luchtmaarschalk bevorderd na zijn terugkeer naar zijn vaderland. In 1940 werd hij neergeschoten toen hij landde met zijn S.M.79 op het vliegveld van Tobruk, in een geval van blue-on-blue encounter aangezien een groep Britse bommenwerpers het vliegveld had aangevallen. Anderen geloven dan weer dat hij op bevel van Il Duce werd vermoord.


© Joris Van den Berghe


© Joris Van den Berghe

© Joris Van den Berghe

Terwijl de Balbo wordt opgebouwd door de Spitfires, Mustangs, Skyraiders, Mitchells, de Focke Wulf en de Buchon, en de P-40, wordt het publiek geëntertained door Stephen Grey van The Fighter Collection in de blinkende Fury, de tweezitter.

Stephen Grey himself in de Fury T.20. © Joris Van den Berghe

Hij trekt G’s zoals we die dag nog niet veel gezien hebben en kijkt ondertussen terwijl hij een paar duizend voet klimt hoe het zit met de Balbo, om zich dan op tijd uit de voeten te maken.

De Fury T.20 als watchdog voor de Balbo…
© Joris Van den Berghe


Going vertical. © Joris Van den Berghe

De Balbo komt dichterbij, en daar verbreken reeds de eerste toestellen hun formatie, om dan een pattern te doen om te landen. En zo gaat het verder, met tussendoor Stephen Grey voorbij vliegend – die ongetwijfeld met volle teugen geniet van het ondertussen schitterende weer.


© Joris Van den Berghe

Ik zorg echter dat ik tot op de laatste minuut er ben maar kies uiteindelijk ook het hazenpad om niet te lang te moeten wachten en mogelijke file te vermijden.

Flying Legends was een schitterende airshow en waarschijnlijk de beste die ik ooit heb mogen meemaken. Indien mogelijk voor een zachte prijs ga ik volgend jaar terug! Voor iedereen die zich ook maar een beetje interesseert voor warbirds of oude(re) toestellen is het een aanrader! Vergeet wel niet dat het niet bij de deur is, je moet er wel geraken en je gaat best twee dagen aangezien het weer in Groot-Brittannië zéér onvoorspelbaar is.

Dit was het verslag van zaterdag & zondag gecombineerd; the best of both worlds…
Bonusje: de Yak z’n landingsgestel werd nagekeken net voor de press enclosure, ik kreeg de kans het prachtige logo op de neus vast te leggen…

Don’t ask me what it means. But I love the design!
© Joris Van den Berghe

Met dank aan David Spinnael voor de media pass, Guus Luijten voor het advies qua fotografie, de hele Flightlevel crew voor hun support en Esther Blaine en Gabriela Obluda van Imperial War Museum Duxford.
Image copyright – Joris Van den Berghe for Flightlevel.be

Eén van de talrijke andere fotografen. Ik voelde me, zelfs met mijn gloednieuwe 70-400G SSM, héél erg klein ten opzichte van deze mensen, met zo’n lens…
© Joris Van den Berghe
Jawel, er was een grote schare warbirdfans van over de hele wereld aanwezig…
Deze mooie Blériot’s type XI, waarmee hij het Kanaal overvloog, vloog tussen de show even.
© Joris Van den Berghe