Naar Johannesburg met South African Airways

Na enkele weken te hebben doorgebracht in Zuid-Afrika, Lesotho en Swaziland was het tijd om terug naar huis te keren. Mijn rondtrip was enkele weken geleden in Johannesburg begonnen en is geëindigd in Kaapstad. De afstand Kaapstad – Johannesburg is ongeveer 1400km, dus was een binnenlandse vlucht wel aangewezen.

Het is 26 juni 2009 en hartje winter in Afrika. De temperaturen in de dag zijn warm (20 graden) en aangenaam, maar ’s avonds kan het toch wel koud zijn. Zeker in hoger gelegen gebieden zoals Lesotho of Johannesburg kan het ’s nachts vriezen. In Kaapstad was het al enkele dagen een aangename +20 graden, ideaal vliegweer dus. Vandaag om 15:10 zou mijn vlucht naar Johannesburg vertrekken. Later op de avond, nl. om 18:55 zou ik verder de Lufthansa vlucht naar Frankfurt nemen. De eerste vlucht werd uitgevoerd door een A340-600, het langste vliegtuig ter wereld, van South African Airways. Dit is al enkele jaren mijn lievelingsvliegtuig en het was de eerste keer dat ik er mee vloog. Ik keek er dan ook enorm naar uit en om een goede plaats te bemachtigen probeerde ik de avond ervoor al online in te checken. Helaas kreeg ik steeds dezelfde foutmelding dat inchecken niet mogelijk was. Ik moest dus wachten tot op de luchthaven.
Rond 11:00 vertrok ik vanaf het hotel met de bus naar de luchthaven van Kaapstad. Om 11:40 kwam ik daar aan en ging naar de domestic terminal waar onder andere South African Airways, British Airways (operated door Comair) en Kulula opereren. Na tien minuutjes te moeten aanschuiven was het mijn beurt om de bagage in te checken. Ik vroeg een raamplaats, bij voorkeur aan de linkerkant en behind the wing. Ik kreeg van de vriendelijke check-in agent plaats 46A toegewezen.

Vermits ik meer dan drie uur op voorhand op de luchthaven was, had ik nog tijd genoeg om wat rond te lopen. Ik liep naar buiten en besloot om een kijkje te nemen in de international terminal. Het was langer wandelen dan ik dacht. Om er te geraken moet je toch al 10 minuten stappen rekenen vermits men overal aan het werken is aan een nieuwe terminal voor onder andere het WK voetbal volgend jaar in Zuid-Afrika.

De internationale terminal wordt niet zo veel gebruikt. De komende 24 uur waren er maar veertien internationale vluchten vanaf Kaapstad van o.a South African Airways, Turkish Airlines, Emirates, British Airways, KLM en Malaysian Airlines. Vermits er vanaf de niet-passagierskant van de luchthaven weinig te zien is, liep ik terug naar de domestic terminal en ging voorbij de security. Door werken konden de normale gates niet gebruikt worden en was er tijdelijk een grote tent voorzien die uitgerust was met schermen en tijdelijke gates. Het was niet de meest aangename plaats om in door te brengen en er waren ook te weinig zitplaatsen voor alle passagiers.

Het zicht vanaf daar was ook niet schitterend. Verschillende obstakels staan in de weg en de zon gaf puur tegenlicht. De foto’s zijn dan ook helemaal niet geslaagd.

Toen ik foto’s aan het nemen was werd ik aangesproken door een ‘Ramp Agent’ van South African Airways, een soort redcap. Hij vertelde mij dat hij ook af en toe foto’s nam vanaf de tarmac. We raakten in een gesprek en hij vertelde interessante dingen over van alles en nog wat. Zo vertelde hij ook dat mijn vliegtuig, de ZS-SNG die nog moest landen, geruime tijd geleden een klein ongeluk gehad heeft. Eén van de enigste vrouwelijke captains bij South African Airways had het toestel bij beter weten in en na bezorgdheid van de co-piloot op een andere taxiweg gestuurd op de luchthaven van Kaapstad in plaats van die ze had toegewezen gekregen. De A340-600 was te groot voor deze bocht en belandde met zijn neuswiel naast de baan. De laatste twee letters van de registratie van het vliegtuig staat dan ook onder het SAA-personeel bekend als Naughty Girl (stout meisje). Hij vertelde ook dat de tent waar we nu in stonden enkele weken geleden volledig was ingestort, gelukkig zonder gewonden of doden.

Om 14:04 landde de ZS-SNG op baan 19 en reed hij naar de stand.

Tien minuten later landde er terug een A340-600 van SAA, deze voerde tien minuten na ons ook een vlucht uit naar Johannesburg. Ik vertelde tegen de ramp agent dat ik twee keer had gemaild naar SAA met de vraag om op de jumpseat te mogen, maar dat ik nooit antwoord kreeg. De ramp agent beloofde me dat hij het zou vragen aan de captain of ik dit zou mogen, maar dat hij het niet kon garanderen. Wanneer de boarding tijd nadert schiet hij aan het werk aan blijf ik aan de gate wachten. De mensen stappen de bus in en ik blijf wachten als laatste om te vragen of hij de captain gecontacteerd had. Hij zegt dat hij het had gedaan maar dat het niet mocht. Ik stapte dan maar de bus op, en boarde als één van de laatsten het vliegtuig.

Ik zocht mijn zetel op en kwam tot de ontdekking dat ik juist de enigste plaats had gekregen van heel het vliegtuig dat geen raam heeft. Na eerst een jumpseat te hebben gemist en dan nog eens geen raam te hebben, zette ik me teleurgesteld neer. Gelukkig dat je via de camera aan de staart nog wat kon zien wat er rondom gebeurt.

Plotseling zag ik de purser in mijn gangpad staan met een lijst. Hij was duidelijk iets aan het zoeken en stopte bij mij. Hij vroeg wie ik was, vroeg mijn e-mailadres (dat ik aan de ramp agent had gegeven omdat hij nog enkele foto’s wou sturen) en zei ‘follow me’. Toen we in de business class aankwamen moest ik even wachten en liep hij naar voor. Wanneer hij terugkwam zei hij dat ik moet gaan zitten in de business class zetels en dat ik na het opstijgen in de cockpit mocht. Tot op vandaag begrijp ik nog steeds niet waarom ik ineens wel de cockpit in mocht. De ramp agent had me namelijk gezegd dat de captain het niet wou, maar goed, het belangrijkste is dat ik het wel gemogen heb. De reden waarom ik nu niet meer op de jumpseat mocht was waarschijnlijk omdat er geen tijd meer was aangezien we al aan de pushback gingen beginnen. Ik zet me in één van de zetels aan de linkerkant om na het opstijgen een goed uitzicht te hebben als we de bocht naar links zouden nemen (TETAN1B departure). Ik zocht, zoals in economy op bijna elke zetel is, de PTV (personal TV-screen). Ik klapte hem uit maar kreeg hem niet aangezet. De purser kwam zeggen dat deze tijdens het opstijgen en landen niet gebruikt mocht worden. Dit vind ik vrij raar aangezien in de ‘gewone’ economy class de passagiers het opstijgen live kunnen volgen op het scherm aan hun zetel. We pushen, starten de vier motoren en taxiën naar baan 19.

Er was geen verkeer voor ons dus we mochten direct opstijgen. Eens we van de grond waren maakten we niet veel later een grote bocht naar links waarbij je een mooi uitzicht had over de voorsteden van Kaapstad.

We klommen naar FL410 (41.000 voet) wat ineens het hoogste was dat ik ooit geweest ben. Terwijl de economy-class achterin een koud broodje kregen, kreeg ik drinken en een warme maaltijd (ook een broodje maar waarschijnlijk toch iets uitgebreider) met kip. Hoewel de zetels verscheidene functies hadden, testte ik ze toch niet uit.

Eénmaal mijn eten op was begeleidde de purser me naar de cockpit. Een derde piloot, die instructeur was, vloog ook mee om enkele controles te maken. Hij verliet de cockpit zodat ik op het middelste stoeltje kon gaan zitten.

Binnen een klein uurtje zouden we landen en de captain legde me nog wat gedetailleerde dingen van de cockpit uit en ik vroeg enkele dingen die ik eigenlijk nog had over de Airbus-cockpit. De co-piloot riep de ATIS op en die gaf aan dat we normaal zouden landen op baan 03R.

Ik vroeg aan de co-piloot of ik het flightplan zou kunnen krijgen van deze vlucht om ze nadien thuis in FS na te vliegen. Hij printte ze rechtstreeks uit de FMS. Niet veel later begonnen we aan de landing en daalden we in stappen. De derde piloot was er nu ook terug komen bijzitten, en ik mocht op zijn plaats blijven zitten. Hij zette zich op de tweede jumpseat vlak achter de co-piloot. We kregen baan 03R voor landing en de approach controller bracht ons tot aan de ILS voor 03R.

De zon was aan het ondergaan en de approach was prachtig. Eens we established waren op de 03R moesten we een sidestep maken naar 03L. We zaten namelijk te kort op het vliegtuig dat voor ons vloog. De captain nam de controle van het toestel over en maakte een visual approach naar baan 03L.

We landden stipt om 17:10 en reden naar stand F3.

Tijdens het taxiën kan men in de cockpit een beeld zien van het neuswiel en van het gehele vliegtuig.

Om 17:14 kwamen we aan aan de stand.

Ik nam afscheid van de piloten en stapte als laatste passagier uit het vliegtuig. Op één vlucht van twee uur tijd had ik op alle mogelijke plaatsen gezeten. Begonnen in economy, dan naar business en uiteindelijk tot in de cockpit op de jumpseat.

Wanneer ik naar de bus liep kwam achter de ZS-SNG het vliegtuig aan dat ik ook nog had zien landen in Kaapstad en dat de zelfde vlucht tien minuten na ons zou uitvoeren.

De bus vertrok en reed naar de terminal.

Ik haaste me naar de check-in desk van Lufthansa. Terwijl de andere Frankfurt-passagiers hun boarding pass voor de volgende vlucht al hadden gekregen, moest ik de mijne nog oppikken bij check-in zelf omdat ik de avond ervoor online had ingechekt. Na wat geloop kwam ik nog net op tijd aan aan de gate voor Frankfurt. De zon was inmiddels helemaal ondergegaan en via runway 03L, die we net hadden voor de landing, steeg ik op, ditmaal in een niet zo comfortabel economy-zeteltje. We vlogen verder en verder van Johannesburg en na heel Afrika te hebben doorkruist van zuid naar noord landde ik de volgende ochtend om 05:15 in Frankfurt. Het einde van mijn Afrikaans avontuur en een vlucht die ik nooit zal vergeten. Jaren hoopte ik om eens met de A340-600 te vliegen, en nu was het eindelijk gelukt en dan nog wel tot in de cockpit van het langste vliegtuig ter wereld…