Historische zoektocht naar MH370

Na 12 dagen sinds de verdwijning van MH370 is er nog altijd geen enkel spoor naar de vermiste Boeing. De zoektocht naar het toestel is ondertussen uitgegroeid tot de grootste internationale zoekactie ooit. Het feit dat na anderhalve week nog altijd niets is gevonden dat naar het toestel leidt, is historisch en ongezien. En de vraag is dan ook of de zwarte doos en de cockpit voice recorders, die het mysterie kunnen ontrafelen, ooit zullen worden gevonden.

Volgens de laatste cijfers zijn momenteel zo’n 25 landen betrokken in de zoektocht naar MH370. Zo’n 14 van hen zijn actief betrokken in de zoektocht door het inzetten van boten, schepen en vliegtuigen. De anderen analyseren de radarbeelden van die fatale nacht van 8 maart, op vraag van Maleisië.

Terwijl het zoekgebied initieel een beperkt gebied in de Zuid-Chinese Zee besloeg, is die nu uitgebreid naar maar liefst 7,68 miljoen vierkante kilometer. Omgerekend is dat 1,5 procent van het totale aardoppervlak en bestrijkt het gebied zo’n driekwart van het Europees continent.

© Flightlevel/Google

Dit weekend werden er 43 schepen en 58 vliegtuigen ingezet in de zoektocht. Het zoekgebied in de Indische Oceaan, zo’n 11 procent van de totale oceaan, wordt afgezocht door 8 landen (cijfers BBC): Maleisië (2 schepen met helikopters), de Verenigde Staten (1 P8 Poseidon, 1 P3 Orion), Australië (3 P3’s en 1 C-130), Nieuw-Zeeland (1 P3), Zuid-Korea (1 P3 en 1 C-130), Japan (2 P3’s, 2 C-130’s en 1 Gulfstream), Verenigde Arabische Emiraten (1 C-17 en 1 Dash 8) en Indonesië (5 oorlogsschepen, 1 B737, verscheidene schepen en helikopters). Australië heeft de zoekactie recentelijk versterkt en zoekt in een gebied zo’n 3.000 ten westen van Perth.

Ook in het noordelijk zoekgebied gaat de zoekactie verder, waarvan China de grootste inspanningen levert: zo’n 9 schepen met helikopters doorzoeken de Golf van Bengalen en Indonesische wateren.

Maar elke dag wordt de zoekactie moeilijker. Na 12 dagen kunnen eventuele brokstukken al serieus verspreid zijn in de oceaan, en dat maakt het vinden van de flight data recorders en de cockpit voice recorders alleen maar moeilijker.

Het zoeken naar de eerste brokstukken na de crash van Air France 447 in de Atlantische Oceaan voor de kust van Brazilië nam al enkele dagen in beslag, en dat terwijl daar de laatste positie van het vliegtuig zich in een veel kleiner zoekgebied bevond. Vermits het toestel al een stuk boven de oceaan vloog (en daar de posities van de vliegtuigen wordt bijgehouden door position reports via de radio) was er geen radarcontact meer toen dat toestel verdween, maar kon er toch in een relatief klein gebied worden gezocht.

© Pas na 7 dagen werd het eerste grote brokstuk van Air France gevonden, het verticale staartvlak.

Terwijl het toestel op 1 juni crashte, werden de eerste lichamen op 6 juni gevonden. Het eerste echte grote brokstuk, de verticale staart van het vliegtuig, werd pas op 7 juni gevonden. Maar de cruciale cockpit voice recorders en de flight data recorders werden pas na bijna 2 jaar zoeken gevonden. Rekening houdend met de zeestromingen is het zelfs, indien er een stuk afkomstig van MH370 wordt gevonden, nog maar de vraag of de locatie van de zwarte doos en de voice recorders dus ooit gaan gevonden worden.

En met de dag duiken er meer en meer theorieën op over wat er zou kunnen zijn gebeurd. Zo zijn er al vrij snel vanaf het begin mensen die denken dat het toestel onder of boven een toestel van Singapore Airlines vloog om zo ongemerkt landen zoals India te kunnen overvliegen. Of er zijn er die denken dat een brand aan de oorzaak lag van het verdwijnen. Theorieën die alleszins op verschillende manieren kunnen worden tegengesproken. En dan zijn er natuurlijk nog de vele zelfmoordtheorieën met één van de piloten. En zolang het toestel niet gevonden wordt en de oorzaak kan bepaald worden, zullen die speculaties alleen maar overeind blijven staan. En dat zou nog heel lang kunnen zijn…