Yannick De Bel In deze reportage gaan we met de Zwitser Tis Meyer op reis naar Alaska. Hij vertelt over zijn reis met de A330 van Edelweiss naar Alaska, en nadien over zijn unieke ervaringen met twee vluchten met de Goose in het westen van Alaska. Beiden natuurlijk geïllustreerd met Tis’ prachtige foto’s.
Ik ben Tis Meyer, 24 jaar oud en ik studeer rechten in Zürich. Ik heb altijd een grote passie voor de luchtvaart gehad en de laatste tien jaar hou ik me ook bezig met luchtvaartfotografie. Ondertussen heb ik al tienduizenden foto’s, niet alleen vanop mijn thuisluchthaven, maar van over de hele wereld. Ik ben vooral gefascineerd door vluchten met oudere of zeldzamere vliegtuigen en in vluchten naar kleine gemeenschappen waar vliegtuigen niet worden beschouwd als luxe, maar als levensnoodzakelijk. Als je ook geïnteresseerd bent, kan je altijd mijn website Planepics
Over deze trip
Tijdens mijn tweede bezoek aan mijn dierbare Alaska, in de zomer van 2011, wou ik de staat ontdekken door middel van zijn ferry’s die alle kleine dorpen en gemeenschappen aandoen. Een van die ferry’s gaat naar de Aleoetenarchipel in het uiterste westen en eindigt op het eiland Unalaska/Dutch Harbor. Ik herinnerde me dat Peninsula Airways (PenAir) nog steeds vluchten naar de kleine gemeenschappen van Akutan en Nikolski uitvoert met twee Grumman Goose’s. Omdat Akutan nog niet over een landingsbaan beschikt, worden de landing daar uitgevoerd op het water. Vermits Akutan op slechts twintig minuten vliegen ligt van Dutch Harbor kon ik niet aan deze vlucht weerstaan.Ik kwam terecht in een fantastisch avontuur: laag vliegen over kleine eilanden en langs steile kliffen.
De eerste droom die ik kon waarmaken op deze trip was al aan het begin van de reis: het vliegen van de A330-200 van Edelweis, met hopelijk de mogelijkheid om foto’s te maken van de rode winglet over het eeuwige ijs van Groenland.
De persoon van het kantoor van Edelweiss was niet enkel zo vriendelijk om mijn zetelvoorkeur te behandelen, maar zond ook een volledig pakket met allerlei spullen van Edelweiss. Wat een fantastische klantenservice!
Al goed dat ik mijn favoriete zetel reserveerde, want wanneer we de kust van Groenland bereikten, trokken de wolken op met een prachtig uitzicht als gevolg.
Alsof het tapijt van drijvend ijs en kilometerslange kusten die bedekt zijn met ijs nog niet genoeg waren, zagen we nu ook fjorden en bergen in aantocht.
Spijtig genoeg nam de bewolking later terug toe en verdween het prachtige uitzicht. Na uren naar wolken te hebben gestaard, kregen we toch terug zicht op enkele landschappen. Ondertussen hadden we de afgelegen kust van het noorden van Canada bereikt met veel meren, en zelfs één die exact leek op het meer van Zürich.
We vervolgden onze reis over het Mackenzie-gebergte tot onze tussenlanding in Whitehorse. Het aanvliegen was mooi en we vlogen over enkele heuvels en nadien langs de Yukon riviervallei.
Na aankomst werd het vliegtuig schoongemaakt, de crew vervangen en mochten de passagiers een uurtje wachten voor de vlucht zou worden verdergezet naar Anchorage.
Op de één uur durende vlucht naar Anchorage hadden we weer zicht op een adembenemend landschap. Wanneer we over de grens van Canada en Alaska vlogen, hadden we zicht op het St. Elias-gebergte, alsook de Anderson en Chitina gletsjers. Vijftien minuten later was het al tijd voor onze landing op de grootste luchthaven van Alaska.
PenAir Goose over de Aleoetenarchipel
Mijn eerste nacht op de Aleoeten van Unalaska (een eiland dat onderdeel is van de Aleoetenarchipel) was vrij kort. Het enige goede hotel van het eiland, waar ik verbleef, doet ook dienst als een populaire ontmoetingsplaats voor de lokale bevolking. Vroeg in de ochtend werd ik gewekt door de telefoon. Michel van PenAir zei me vrolijk dat het weer goed genoeg is om deze ochtend te vliegen. Mijn vlucht van de dag voordien naar Akutan was niet kunne doorgaan door het slechte weer. Ze vroeg me of ik binnen twintig minuten op de luchthaven kon zijn, een kleine uitdaging. Ik nam mijn fotomateriaal, kleedde me aan en jogde naar het vliegveld. Het weer was inderdaad goed, toch voor deze regio.
Exact 22 minuten nadat Michel me opbelde, bereikte ik de check-in in de verlaten en kleine terminal van Dutch Harbour’s Airport. Wat toen volgde, verraste me een beetje. Ik kreeg geen boarding pass, werd niet gescreend en mijn tas werd niet gecontroleerd. Een halfuur later mochten de drie passagiers (waaronder ik dus ook) instappen. Ik kwam oog in oog te staan met de unieke Grumman Goose, gebouwd in 1951. Omdat Michelle van mijn passie voor vliegtuigen afwist, regelde ze met de piloot dat ik op de zetel van de co-piloot mocht zitten.
Hier gingen we dan, voor een wilde rit rond de meest westelijke uithoeken van Alaska!
Wanneer de twee andere passagiers hun plaatsen hadden ingenomen, werden de twee motoren bovenaan gestart. Nu waren we klaar om naar de runway te taxiën.
De piloot naast mij opende de throttles volledig naar voor, en de 880 paarden op de vleugels duwden het toestel over de landingsbaan van Dutch Harbor. Na enkele tientallen meters kwamen we van de grond en bleven we laag over de runway vliegen om zo de snelheid te laten toenemen.
Hieronder een filmpje genomen tijdens de vlucht naar Akutan.