Brussels Airport: onze tweede thuis

Brussels Airport, een plek waar dagelijks tienduizenden mensen komen en gaan. Zo’n plaatsen zijn er overal wel te vinden, alleen is dit niet zomaar een plek. Het is een plaats waar dagelijks momenten van geluk ontstaan en waar verdriet mee hand in hand gaat. Dagelijks nemen we er afscheid van voor ons belangrijke personen maar mogen we ook onze geliefden terug thuis verwelkomen. Want dat is net wat een luchthaven ook is, een soort van ‘thuis’.

Als we in het buitenland zijn, klaar om op het vliegtuig te stappen, zeggen we: ‘we gaan naar huis’. En de eerste plek waar we altijd komen als we terug ‘thuis’ zijn, is de luchthaven. Ons Zaventem. Of we nu van een citytrip in Spanje terugkomen, of we keren terug van een zakenreis uit Japan of van een uitwisseling in Canada, de allereerste plek waar we komen als we terug thuis zijn, is en blijft Brussels Airport.

Een voor de Belg vertrouwde omgeving, waar voor iedere passagier die vertrekt of aankomt Brussels Airport het begin- of eindpunt is van een persoonlijk verhaal. Maar het zijn niet enkel de passagiers die hun verhaal starten of beginnen op de luchthaven, ook voor het personeel is Brussels Airport een tweede thuis.

Dagelijks houden tienduizenden werknemers op de grond en in de lucht Brussels Airport draaiende. Zij zijn een onmisbaar onderdeel in het creëren van persoonlijke verhalen van andere mensen. Zonder hen vertrokken we niet op reis, zouden we onze dromen niet kunnen realiseren en zouden we niet kunnen zien wat de wereld te bieden heeft. Voor hen is Brussels Airport niet zomaar ‘het werk’, maar wel ‘de luchthaven’.

Ik denk dat weinig mensen me zullen tegenspreken als ik het woord ‘familiegevoel’ gebruik. Het maakt niet uit of je voor Brussels Airlines, Aviapartner, Jetairfly of Swissport werkt. Iedereen voelt zich wel op één of andere manier verbonden met elkaar als je op ‘de luchthaven’ werkt.

En naast de passagiers en werknemers heb je nog een andere grote groep waarvoor de luchthaven een tweede thuis is: de aviation community. Brussels Airport is voor mij, en ik denk voor velen, een plek waar hechte en belangrijke vriendschappen zijn ontstaan. Waar schitterende dagen zijn beleefd bij het spotten van vliegtuigen naast de landingsbanen. Waar grote evenementen zoals de komst van de A380, de Spotters Day of de eerste vlucht van een nieuwe maatschappij ons allemaal hebben samengebracht door onze gemeenschappelijk passie.

Brussels Airport is een plaats waar pilotenopleidingen beginnen, waar leerrijke stages te vinden zijn, waar een toffe studentenjob tijdens de vakantie mooi zakgeld oplevert, waar cabinepersoneel haar vleugels verdient, waar mensen op de grond tot het uiterste gaan om passagiers te kunnen helpen, waar we onze passie kunnen tonen en onze dromen kunnen waarmaken. Een plaats die dagelijks, en ieder met een andere reden, tienduizenden mensen samenbrengt waarvoor Brussels Airport eigenlijk een beetje ‘thuis’ is. Een tweede thuis dan toch.

Ook ik behoorde vandaag tot één van de vele vertrekkende of aankomende passagiers die vandaag op Brussels Airport zou komen. Maar door wat er vanmorgen gebeurde kon ik niet écht thuis komen zoals ik gewoon ben. Het vliegverkeer van en naar Brussels Airport ligt plat, en iedereen die naar huis wil, zal geduld moeten hebben of via een andere luchthaven moeten reizen. Ik koos vanavond noodgedwongen voor de laatste optie. Maar hoewel ik uiteindelijk naar huis ben kunnen gaan, voelde het toch anders aan. Die ‘tweede thuis’ waar ik anders altijd aankom, was er nu niet.

En misschien denken vele mensen wel zoals ik als ze de komende dagen proberen thuis te geraken of op vakantie te vertrekken. Een ander gevoel dan anders. Dat is het ook, want Brussels Airport zal nooit meer krak hetzelfde zijn als voor 22 maart 2016, maar hopelijk kunnen we het wel snel terug voelen als onze tweede thuis.