Yannick De Bel Long haul vliegen voor ‘plezier’ is in deze tijden niet meer zo vanzelfsprekend. In de meeste landen buiten Europa kan je niet binnen zonder ofwel verplichte quarantaine, verplichte testing of een combinatie van de twee. Toch zijn er enkele landen waar het wel kan, zoals Tanzania, ideaal dus voor een trip met KLM naar Oost-Afrika.
Voor mij als Belg is het nog behoorlijk druk op Schiphol wanneer ik de vertrekhal binnenstap. Uiteraard niet de drukte van weleer, maar ten opzichte van Brussel lijkt het alsof er vanuit Nederland nog echt wel wat wordt afgereisd. KLM onderhoudt nog een behoorlijk uitgebreid langeafstandsnetwerk, wellicht belangrijk voor vracht en waarbij elke extra passagier mooi meegenomen is. Mijn bestemming vandaag is Kilimanjaro in Tanzania, waar ik voor een week een Toyota Landcruiser heb gehuurd om het noorden van het land door te rijden tot in de Serengeti.
Na ongeveer 20 minuten te hebben aangeschoven aan de drop off van KLM, kan ik mijn bagage afgeven. Niet geheel onverwacht zegt de vriendelijke check-in agente me dat ik zal ‘kunnen dansen’ in het vliegtuig, omdat er nog zoveel plek is. Niet verbazend uiteraard. Tanzania is wel momenteel één van de gemakkelijkste Afrikaanse landen om binnen te geraken. Sinds enkele weken moet er geen negatieve test meer worden voorgelegd, de president gelooft niet echt in het virus en officieel staat de teller van besmettingen daar dan ook op nul. Ook een visum kan gemakkelijk bij aankomst verkregen worden, no questions asked voor de rest.
Het passeren door de veiligheidscontrole gaat vlot en in een mum van tijd sta je in de algemene hal van de internationale vertrekken. Mijn toestel vandaag is één van de vijf B787-10’s die KLM momenteel in haar vloot heeft. Ook hier is het nog relatief druk, door het uitgebreide Europese en intercontinentale netwerk van KLM zijn er wellicht nog een hoop transferpassagiers die via Schiphol reizen.
Het vertrek van KL567 naar Kilimanjaro en Dar Es Salaam is voorzien om 10:05. Het instappen is op tijd en er stappen zo’n 100 passagiers op, het lijkt me voornamelijk om Europese toeristen te gaan. Nadien blijkt uit navraag bij de bemanning dat het gaat om 104 passagiers waarvan een 15-tal in business class.
Omdat er zo weinig volk is, kan ieder wie wil over een volledige rij voor zichzelf beschikken. Ik neem plaats op rij 36 aan de linkerkant, mooi zicht op de vleugel en geen last van de zon tijdens de vlucht. Er liggen op voorhand dekentjes klaar, maar een kussen is nergens te bespeuren. Ook op de nachtvlucht terug naar Amsterdam lagen enkel de dekentjes klaar. De voorziene vluchttijd bedraagt zo’n 8 uur en al snel klimmen we weg vanaf baan 24 richting Afrika.
De bemanning zal vandaag dus niet zo heel veel werk hebben, en ze komt al snel langs met de maaltijden en dranken. Er is geen keuze bij de maaltijden, ik vermoed om het contact tussen de crew en de passagier zo kort mogelijk te houden, en iedereen krijgt standaard een vegetarische maaltijd. Daarbij een kleine koude groentenmix en een dessert. Geen broodjes, geen zout of peper. De warme maaltijd is een vegetarische pasta, ook op de terugweg gaat het om een vegetarische maaltijd met warme noodles. Ook al is het wellicht niet de normale KLM service, het eten is echt niet goed. Nochtans hou ik wel van vliegtuigmaaltijden, zowel in business als in economy class, maar dit is niet te eten. Enkel het dessert is echt lekker, maar dat is het dan ook. Gelukkig heb ik voor vertrek een veel te duur broodje kunnen kopen in de terminal.
Tijdens het tweede deel van de vlucht komt de bemanning nog eens langs met plastic zakken met daarin onder meer wafels, koeken en een flesje water. Ondertussen vliegen we al boven de woestijn van Egypte en moeten we nog door Soedan, Ethiopië en Kenia vooraleer we kunnen landen in Kilimanjaro.
Het is donker wanneer we beginnen met de daling. De luchthaven van Kilimanjaro ligt eigenlijk midden tussen de twee grote steden in het Noorden van Tanzania: Arusha en Moshi. Arusha dat voornamelijk wordt gebruikt als uitvalsbasis voor het begin van safaritochten naar nationale parken zoals de Serengeti, Moshi dat tegen de Kilimanjaro aanligt en gebruikt wordt als vertrekpunt voor trektochten op de hoogste berg van Afrika. Voor de piloten moet het niet de meest gemakkelijke baan zijn om te landen, ze beschikt enkel langs de zijkant over verlichting, voor de rest is de baan donker.
Behalve een propellorvliegtuig dat klaar staat voor een binnenlandse vlucht, zijn we het enige toestel op de luchthaven. Van de 104 passagiers stappen er zo’n 50 af. Bij aankomst in het terminalgebouw moet je een papier afgeven waarop staat in welke landen je de afgelopen 14 dagen bent geweest, en hoe je je voelt. Nadien moet je 3 loketten door om aan je visum te geraken waarna je uiteindelijk aan je bagage kan. Ook al waren er maar 50 passagiers en waren alle loketten bemand, toch duurde het meer dan een uur vooraleer ik er door was.
Mijn KLM-vlucht zal nadien de tocht nog verder zetten met een 45 minuten durende vlucht naar de Tanzaniaanse hoofdstad Dar Es Salaam. Hier in Kilimanjaro wachten 10 passagiers om op te stappen voor Amsterdam. In Dar Es Salaam zal de huidige bemanning dan afstappen en komt er een verse crew op, samen met nog meer passagiers voor Amsterdam. Na ongeveer een uur op de grond zowel in Kilimanjaro als in Dar Es Salaam vliegt het toestel terug naar Nederland.
Mijn algemene ervaring? Op plaats één uiteraard de immer ontzettende vriendelijke KLM-bemanning. Dergelijke gastvrijheid en vriendelijkheid vind je niet al te snel, in mijn ogen een zeer grote troef van dit bedrijf. Het vliegtuig was ook mooi ingericht en voldoende plaats in de stoelen. Over de IFE kan ik me niet uitspreken, aangezien ik er buiten de moving map nooit van gebruik maak. Het eten was dus een groot minpunt, maar zal dus niet de standaard zijn die je normaal krijgt op een KLM-vlucht. Een tevreden passagier dus en ook de terugreis verliep volgens dezelfde standaarden.
En als afsluiter nog enkele foto’s die het doel waren van deze reis 😉
