Wessel De Groot Zittend in het vliegtuig terug naar Schiphol, kan ik rustig terugkijken op alles wat er de afgelopen 2 maanden is gebeurd. En ik kan u vertellen dat het nogal een bijzondere periode is geweest in de States! Wat een intensieve, leerzame maar vooral prachtige ervaring!
Op 5 juli vertrokken we met onze eigen klas, een groep van 6, vanuit Brussel naar Los Angeles. Niet precies wetend wat ons te wachten zou staan, was er wel wat gezonde spanning. Uiteraard wisten we wel dat het algemene doel zou zijn om daar ons ‘FAA Private Pilot License’ te behalen door middel van een theoretische- en skill test, waarna we uren zouden opbouwen om ervaring op te doen. Maar hoe dat precies in zijn werk zou gaan, dat konden we uiteraard van te voren niet weten!
Daar aangekomen, werden we opgehaald door Chief Instructor Kay Vereeken en Chief Theoretical Knowledge Instructor Jasper de Hertog. Die week was dan ook direct vrij hectisch, aangezien we best wat formaliteiten moesten afwikkelen om daadwerkelijk de lucht in te mogen. Tevens hadden we ook een aantal lange briefings, zodat we direct goed op de hoogte waren hoe we moesten fungeren in het Amerikaanse luchtruim. Er zit namelijk best wat verschil tussen het Amerikaanse en Europese luchtruim. Zo is het in de USA opgedeeld in A/B/C/D/E/G airspace, terwijl de EU CTR’s/TMA’s/CTA’s heeft. Dit geeft aan dat er op een hele andere wijze gekeken wordt naar hoe aviation in de praktijk uitgevoerd dient te worden. Ook communicatie gaat daar gedeeltelijk anders in zijn werk, waarbij je als ‘general aviation’ in de US veel meer betrokken wordt in het drukke verkeer, wat super gaaf en uitdagend is! Uiteraard hadden we de theorie op voorhand gekregen, zodat we de briefings snel zouden oppakken.
Aan het eind van die week was het dan na alle briefings en formaliteiten tijd voor de eerste vlucht! De eerste 3 weken stonden in het teken van het behalen van de FAA-licentie. Dit hield in dat we qua praktijk al het airwork gingen uitvoeren om klaar te zijn voor de skill-test. Qua theorie was dat simpelweg elke dag wat studeren om het theorie-examen te behalen. In die 2/3 weken heb ik dus vooral veel geoefend op steepturns, stalls, slowflights, patterns, emergency procedures en landings! Het doel in de US is om dat airwork naar een serieus hoger niveau te tillen, zodat het allemaal nog natuurlijker gaat. Heel tof, maar moet ook toegeven dat je na 4 steepturns achter elkaar ook wel genoeg G-forces hebt gevoeld!
Nadat de theorie-test in week 2 behaald werd, was het in week 3 het moment van de waarheid; de skill-test! Hiervoor komt een Amerikaanse Examiner langs die dat met je gaat afleggen. Hij toetst voor je het vliegtuig in gaat eerst of de theoretische kennis daadwerkelijk goed in het koppie zit. Je krijgt dus eerst een 2 uur durend mondeling over Aircraft general knowledge, meteorology, airspaces, principles of flight, flight planning endergelijke. Gelukkig ging dat prima, waarna we het vliegtuig in zijn gestapt. Na wat dead reckoning, airwork, short/soft field landings en emergency actions had de Examiner genoeg gezien, met een positief resultaat als gevolg. Hierdoor haalde ik mijn ‘FAA Private pilot license’!
Nu zou het echt gaan beginnen, de experience building! In deze periode zal je als ‘Pilot In Command’ (PIC) of als ‘Pilot Monitoring’ (PM) gezamenlijk met een mede-student uren gaan maken door naar verschillende vliegvelden te vliegen, ook wel Multicrew-vliegen genoemd. Als PIC ben je degene die de vlucht uitvoert. Dit houdt in dat je alle voorbereidingen treft omtrent de vlucht (vluchtplan/preflight preparation) en uiteraard het vliegtuig bestuurt. De PM heeft een meer toeziende functie, waarbij de handelingen van de PIC worden gecheckt. Tevens neemt de PM de communicatie op zich met ATC. Op deze manier wordt er op een veilige en efficiënte manier gevlogen, waarbij beide piloten genoeg uitdaging hebben tijdens de vlucht.
Vanaf week 4 tot en met week 9 zijn er per persoon meer dan 75 uur gemaakt als PIC. U kunt begrijpen dat ik hierdoor niet elke vlucht in detail kan bespreken, dan zal deze blog namelijk eerder op een boek gaan lijken! Toch wat hoogtepunten benoemen. Zo heb ik een waanzinnige vlucht gehad met Reinert naar Torrance Airport, een vliegveld wat maar 10 NM van Los Angeles Airport ligt. Om daar te komen zijn we middels ‘Special Flight Rules’ over LAX gevlogen op 4500 voet, een waanzinnige ervaring. Ook de vlucht naar Brown Field Airport samen met Izaak was een geweldige vlucht. Voornamelijk doordat we via een speciale corridor de Class B airspace konden vermijden en daardoor vlak boven San Diego stad- en airport vlogen! Op de terugvlucht ging de zon rustig onder, terwijl wij langs de kust vlogen, waanzinnig! Ook de vlucht naar Long Island was bijzonder, omdat je dan door Class B airspace vliegt van Los Angeles. Dat is zeer uitdagend, omdat je van te voren een goed plan moet hebben hoe dat aangepakt moet worden qua altitudes en approach. De PM kan ook niet echt achter over zitten, die moet namelijk alle communicatie op hoog tempo bijhouden! Ook vluchten naar Catalina Island, Burbank en Las Vegas mogen zeker niet ontbreken als hoogtepunten. Catalina Island wegens de illusie dat je veel te laag gaat uitkomen, waardoor je te hoog gaat zitten; Burbank wegens de enorme drukte met andere airliners; Las Vegas wegens het geweldige uitzicht op de stad!
Het feit dat je met je Cessna 172 mee doet tussen het grote verkeer is iets wat je nergens anders zal meemaken. 2 maanden lang maneuvreren in de drukste airspaces ter wereld is een ervaring die enorm veel bijdraagt aan je ontwikkeling. Ik ben dan ook zeer dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken!
Nu deze uren gemaakt zijn is er automatisch een nieuwe uitdaging op ons pad gekomen. We zullen namelijk bij terugkomst in Nederland gaan starten met de IFR-training en de ATPL-theorie. Heb er weer zin in!
Tot de volgende!
Wessel